طبیبا وامکن زخم سرم را
مسوزان قلب زینب دخترم را

طبیبا کار از درمان گذشته
که آتش آب کرده پیکرم را

ببند آنگونه زخمم را که در قبر
نبیند فاطمه خون سرم را

در و دیوار مسجد هست شاهد
که من گفتم اذان آخرم را

من آن یارم که شستم در دل شب
تن خونین تنها یاورم را

درود زندگی را گفتم آنروز
که زد در کوچه قنفذ همسرم را

به پیش دیده ام می زد مغیره
فروغ جان و چشمان ترم را

ز قتل یار هجده ساله من
عدو بشکست رکن دیگرم را

خبر آمد خبری در راه است
سرخوش آن دل که از آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید...شاید
پرده از چهره گشاید...شاید
دست افشان...پای کوبان می روم
بر در سلطان خوبان می روم
می روم بار دگر مستم کند
بی سر و بی پا و بی دستم کند
می روم کز خویشتن بیرون شوم
در پی لیلا رخی مجنون شوم
هر که نشناسد امام خویش را
بر که بسپارد زمان خویش را
با همه لحظه خوش آواییم
در به در کوچه ی تنهاییم
ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر
نغمه ی تو از همه پر شور تر
کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی
کاش که همسایه ى ما می شدى
مایه ى آسایه ى ما مى شدى
هر که به دیدار تو نایل شود
یک شبه حلال مسائل شود
دوش مرا حال خوشى دست داد
سینه ى ما را عطشى دست داد
نام تو بردم لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت
نام تو آرامه ى جان من است
نامه ى تو خط اوان من است
ای نگهت خاست گه آفتاب
در من ظلمت زده یک شب بتاب
پرده برانداز ز چشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم
ای نفست یارومدد کار ما
کى و کجا وعده ى دیدار ما
دل مستمندم اى جان به لبت نیاز دارد
به هواى دیدن تو هوس حجاز دارد
به مکه آمدم اى عشق تا تو را بینم
تویى که نقطه ى عطفى به اوج آیینم
کدام گوشه ی مشعر
کدام گوشه ى منا
به شوق وصل تو در انتظار بنشینم
اى زلیخا دست از دامان یوسف بازکش
تا صبا پیراهنش را سوى کنعان آورد
ببوسم خاک پاک جمکران را
تجلى خانه ى پیغمبران را
خبر آمد خبرى در راه است
سر خوش آن دل که ار آن آگاه است
شاید این جمعه بیاید...شاید
پرده از چهره گشاید...
شاید...

من دیده ام کلاس دبستان وحی را

در پای درس خواجه اسرار نشسته ام

بابم علی چون نقطه بسم الله است من

نور علی و فاطمه در جان من دمید

تا قلم لب بر مرکب میزند
بوسه بر جا پاى زینب میزند
مى گذارد سر به صحراى جنون
مى نگارد نقشى از دریاى خون
مى کشد آه از نهادى سوخته
و از ضمیر خیمه اى افروخته
کربلا مى مرد اگر زینب نبود
شیعه مى پژمرد اگر زینب نبود
مرا هر گاه یاد زینب آمد
قلم راکب مرکب مرکب آمد
دویدم تا ز قربت وام گیرم
رهى از کربلا تا شام گیرم
مرکب دان پر از خون جگر شد
قلم نالید و کاغذ شعله ور شد
بى بى دستم به دامان بلندت
نگاهى کن به صید در کمندت
بکش دست نوازش بر سر ما
بزن مرحم به زخم باور ما

سر بازار خدا حب تو سرمایه من                          زیر آفتاب قیامت تو میشی سایه من

آقا جون اسم تو قلب منو کرده منجلی                    واسه اینه مادرم گفته فقط بگو علی

من اسیر غیرت و شجاعت و مرامتم                            تا قیامتم میگم به فاطمه غلامتم

تو سلیمان منی آقا منم مور توام                          تا ابد تو دستای مشتی و پرزور توام

یاد تو هر جا بودم چراغ هر شبم بوده                      تا به دنیا اومدم اسم تو بر لبم بوده

همیشه محبتت در بوده و منم صدف                   جون بچه هات آقا یه بار منو ببر نجف

گل من عجین شده با عشق مرتضی علی              روی قلب من خدا خودش نوشته یا علی

عشق تو تو زندگی گذشته از حد و عدد                   سر درِ خونمونم نوشته یا علی مدد

در میلاد امام حسن مجتبی(ع)

امشب کتاب حسن خدا باز می شود
چشم عزیز فاطمه، تا باز می شود
حسن ازل، تجلی زیباتری کند
تا پرده از جمال خدا باز می شود
آیات قدرت از همه سو جلوه می کند
درهای رحمت از همه جا باز می شود
نخلی ز نخل های امامت کتد قیام
رازی ز رازهای بقا باز می شود
تا دیدگان نور دل و دیده بتول
بر چهره رسول خدا باز می شود
فریاد می زنند زشادی، فرشتگان
کامشب در بهشت وفا باز می شود
امد حسَن که حُسن خدا را نمونه است
این در به آن مقام عُلا باز می شود
ریحانه رسول خدا، کز شمیم آن
گلهای عشق و صبر و رضا باز می شود
زیباترین شکوفه نخل مقاومت
در بوستان مهر و وفا باز می شود
چشم علیّ و فاطمه بیند چو ان جمال
لبهایشان به حمد و ثنا باز میشود
اینست آنکه از اثر حُسن رای او
بس پرده ا ز روی ریا باز می شود
هر عقده از معاویه در کار دین فتد
ار رای او به صلح و صفا باز می شود
از شعله های داغ دل آن امام صلح
راه قیام کرببلا باز می شود
ای یادگار ماه خدا کز فروغ تو
راز کمال ماه خدا باز می شود
تو بهترین کریمی و در عالم وجود
هر عقده ای به دست شما باز می شود
قدر تو ناشناخته ماند ای جمال صبر
وین راز بسته روز جزا باز می شود
امشب اگر عنایت خاصت به ما رسد
درهای فیض بر رخ ما باز می شود
من زنده ام به بوی تو و، از نگاه تو
گل از گل وجود مرا باز می شود
بر صفحه گناه موید قلم بکش
روزی که مهر نامه ما باز می شود

سیّد رضی موید
(موید)

مبارک باد آن ماه روزه

 مبارک باد آمد ماه روزه /رهت‏خوش باد اى همراه روزه

 شدم بر بام تا مه را ببینم/ که بودم من به جان دلخواه روزه

نظر کردم کلاه از سر بیفتاد /سرم را مست کرد آن ماه روزه

مسلمانان سرم مست است از آن روز /زهى اقبال و بخت و جاه روزه

 بجز این ماه ماهى هست پنهان/ نهان چون ترک در خرگاه روزه

بدان مه ره برد آن کس که آید/ در این مه خوش به خرمنگاه روزه

 رخ چون اطلسش گر زرد گردد/ بپوشد خلعت از دیباى روزه

دعاها اندرین مه مستجابست/ فلک‏ها را بدرد آه روزه

چو یوسف ملک مصر عشق گیرد/ کسى کو صبر کرد در چاه روزه

 سحورى کم زن اى نطق و خمش شو /ز روزه خود شوند آگاه روزه

بیا اى شمس دین و فخر تبریز/تو اى سر لشکر اسپاه روزه

پى‏نوشت:

کلیات دیوان شمس تبریزى با مقدمه بدیع الزمان فروزانفر صفحه 874.

روزه، درمان بیماریهاى روح و جسم

سیدحسین موسوى‏راد لاهیجى

ای در جمال حسن، ز پا تا سر آینه                                   

در حجله تـبسم پیغمبـــر آیــنه

در خانه صف برای تماشا کشیده اند                     

قرآن گرفته عمه، علی اکبر آینه

نامت رقیه،شهره به ریحانه الحسین                                   

ای گل خطیبِ قدر تو و منبر آینه

هنگام راه رفتن و در روگرفتنت                            

گوید حسیــن، ام ابیهـــا هر آینـه

ای دختر کریم، که الحق کریمه ای                                 

مصداق توست آینه رویی در آینه

وقتی که لب به خنده چو گل باز می کنی             

ریزد طبق طبق به سرت گوهر آینه

مریم کمر به خدمت تو بسته از کــرم                    

در محضرت گرفته جان هاجر آینه

ای ماه آسمانِ محبت که ریخته                            

در پای گاهواره­ی تو اختـر آینــه

دل می بری ز آینه، وقتی که می بری                   

  با دستهای کوچک خود در بر آینه

کِی ذره ای ز حسن تو را جلوه می دهند               

آرد اگر به گردِ تو صد لشکر آینه

بهار رویش او را به صحن گلها خواند                   

نسیم، آمدنش را به گوش دریا خواند

شبی که آمد و گل شد، سپیده می بارید                

فرشتـه بر قدم نـو رسیـده می بـــارید

طلوع طلعت او را بنفشه آذین بست                                   

هزار دست شقایق، هزار نسرین بست

سحر ستاره های گل را به باغ ها پاشید                 

زمین، غبار رهش را به آسمان بخشید

هزار خرمن خوشرنگ، خوشه خورشید                

هزار دامن گل، از هزار یـــاس سفید

چه دلنشین و شگفت و چه ناز و زیبا گفت             

شبی که غنچه­ لب را گشود و بابا گفت

طراوت نفسش جان به باغبان می داد                     

تبسمش، به خداوند عشق جان می داد

گرفت تنگ در آغوش و بوسه افشاندش               

چو جان رفته ز تن روی سینه خواباندش

دوباره آتش ذوقش ز دل زبانه گرفت                   

شکفت خنده ارباب و این ترانه گرفت

بگو دوباره قــرارم ، بگو بگو بـابـا                        

ستــاره شب تارم ، بگو بگو بــابــا

چه عاشقانه به گوش سماء و ثریا گفت                 

دل از حسیـن ربود و دوباره بابا گفت