میلاد امام مجتبی (علیه السلام) آمده است

او آمده تا نور به شب ها بخشد     روح شرف و عشق به دنیا بخشد

او آمده تا باور وایمان و صفا     همراه دو صد عاطفه برما بخشد

****شعر ولادت امام حسن (ع)****

او آمده از صلح و محبت بی شک     جانی ز ولا برتن تنها بخشد

آن سید خوبان و بهشت آمده تا     برمهر و وفا ارزش و معنا بخشد

*****شعر ولادت امام حسن (ع)*****

او آمده با نام حسن در حسنش     شوری به سرا پرده مولا بخشد

او رود زلالی ست که درفصل عطش     جود و کرم خویش به دریا بخشد

*****شعر ولادت امام حسن (ع)*****

از لطف ، کریم اهل بیت عصمت     ما را زکرم خدا به فردا بخشد

میلاد امام مجتبی (ع) آمده است     شادی به حریم دل ما آمده است

زبان حال امام حسن عسگری(ع)

که بر جـرم و گناه خود کند اقرار، مهدی‌جان

امشب که زمین و آسمان می گرید
از ماتم عسکری جهان می گرید
جا دارد اگر شیعه خون گریه کند
چون مهدی صاحب الزمان می گرید

هشدار که ماتم عظیم است امروز
دل ها همه با غصه ندیم است امروز
بر صاحب عصر تسلیت باید داد
کان درّ گرانمایه یتیم است امروز

نوکر نرود به کربلا پس چه کند / خود را نرساند به شما پس چه کند

قلبش به کرمخانه ارباب خوش است / گر رو نزند به  آشنا پس چه کند 

دارو ز شفاخانه تربت خواهد / جامانده ز کربلا شفا پس چه کند

خاک قدمت بهشت، با بودن تو / ماندیم بهشت را خدا پس چه کند

دامن مکش از دست گدایان درت / بی لطف شما بگو گدا پس چه کند

ارباب شدی که رو به هرکس نزنم/ بنده نکند تو را صدا... پس چه کند

حرف دل:  گرچه در چای عزای تو شکر ریخته اند، ما نمک گیر « تو » هستیم ابا عبد الله ...

گمان مدار که گفتم برو دل از تو بریدم
نفس شمرده زدم همرهت پیاده دویدم

محاسنم به کف دست بود و اشک به چشمم
گهی به خاک فتادم گهی زجای پریدم

دلم به پیش تو, جان در قفات, دیده به قامت
خدای داند و دل شاهد است من چه کشیدم

دو چشم خود بگشاو سوال کن که بگویم
زخیمه تا سر نعش تو چگونه رسیدم

ز اشک دیده لبم تر شد آن زمان که به خیمه
زبان خشک تو را در دهان خویش مکیدم

نه تیغ شمر مرا می کشت نه نیزه خولی
زمانه کشت مرا لحظه ای که داغ تو دیدم

هنوز العطشت می زد آتشم که ز میدان
صدای یا ابتای تو را دوباره شنیدم

سزد به غربت من هرجوان وپیر بگرید
که شد به خون جوانم خضاب موی سفیدم

کنار کشته تو با خدا معامله کردم
نجات خلق جهان را به خونبهات خریدم

بگو به نظم جهان سوز میثم این سخن از من
که دست از همه شستم رضای دوست خریدم

شعر از غلامرضا سازگار