محور تعالیم پیام بهایی وحدت عالم انسانی است یعنی وقت آن آمده است که بشر از هر قوم و نژادی به یگانگی رسند و همه به صورت یک جامعه­ی جهانی درآیند.

بهاءالله می­گوید : خداوند بیمانند نیروهایی را در جهان به کار گماشته است تا آنچه را که بر حسب سنت­های پیشین سبب جدایی و اختلاف میان اقوام ، طبقات ، ادیان و ملل عالم گشته است را از میان بردارد و مهمترین کاری که امروز بشر باید به آن بپردازد وحدت عالم انسانی و تلاش و کوشش در راه اتفاق و اتحاد اهل عالم است .

باید این نکته را به خاطر سپرد که بیانات بهاءالله نفی خاتمیت پیامبر مکرم اسلام حضرت محمد ( ص ) و زیر سؤال بردن دین مقدس اسلام است . اما باید دانست که اسلام از بین نمی­رود بلکه کسانی که در این دین بدعتگذاری می­کنند با شرمندگی از میان خواهند رفت .

دین اسلام ضعیف نمی­شود زیرا قانون خدایی با قوت قانونگذار باقی است ، آنها ضعیف هستند ولی ضعف و سستی خود را به دین نسبت می­دهند.

دستور اسلام را خرد ،پذیرنده است لیکن به رساننده و مبلغ دلسوز و بینا نیازمند است . 

 بهائیت چیست ؟

در مورد ایدئولوژی بهائیه باید گفت : حسین علی بهاءالله دین اسلام را منسوخ اعلام کرد و دین جدیدی را به وجود آورد . گاهی خود را مصداق (من هیچم و کم ز هیچ هم بسیاری ) می دانسته و زمانی پا از اریکه­ی الوهیت هم فراتر نهاده خویشتن را خدای خدایان و آفریننده­ی پروردگاران خوانده است .

احکام اعلام شده از جانب حسین علی بهاءالله بر اساس احکامی است که از جانب علی محمد باب بیان شده است .

حسین علی بهاء الله نامه­هایی را که به مردم می­داد الواح نامیده است. عدد 19 در نزد او و بهائیان عدد مقدسی است و می توان آن را به آیه 29 الی 31 سوره مدثر مربوط کرد .

لواحه للبشرعلیها تسعه عشر ( آن آتش بر آدمیان رونماید، بر آن آتش نوزده فرشته­ی عذاب موکلند . )

این آیات بلافاصله بعد از آیات مربوط به کافر معاند با پیغمبر اسلام آمده و عاقبت وی را دوزخ و عذاب سخت بیان کرده است.

دو شخص اول بهائیت را باید علی محمد شیرازی ملقب به باب و میرزا حسین علی نوری ملقب به بهاء الله نامید .

آقایان علی محمد باب و حسین علی بهاء و مسئله­ی خدا:

 میرزا علی محمد در صفحه 5 از لوح هیکل الدین خود را ذات خدا و هستی او معرفی می­کند . میرزا حسین علی نیز در صفحه 229 از کتاب مبین اظهار می­دارد : لا اله الا انا المسجون الفرید (نیست خدایی به جز من زندانی تنها . )

میرزا علی محمد یک روز خود را عبد امام دوازدهم می دانست ، بعد به درجه قائمیت و بعد به تدریج تا حد خدایی صعود کرد . از سوی دیگر میرزا حسین علی نیز خود را خدای زندانی و تنها می دانست .

بهائی­گری به عنوان یک جنبش اجتماعی در قرن 13 هجری قمری ( 19 میلادی ) در ایران پا به عرصه وجود گذاشت و به عنوان حرکتی علیه سنتهای دینی و اجتماعی حاکم بر جامعه به حیات خویش ادامه داد .

این جنبش در کنار حکومتهای استعماری و در مقابل فرهنگ اصیل ملی اسلامی قرار گرفت و به عنوان ابزار استعمارگران به کار رفت . از نظر اجتماعی بروز این جنبش در ایران زمانی بود که پس از جنگ­های ایران و روس ، به علت افزایش تماس با فرهنگ اروپایی – نوگرایی افکار بسیاری از متفکرین و عوام را به خود مشغول کرده بود .

در چنین شرایطی چند جنبش اصلاحی در ایران شکل گرفت و در این فضا برخی به تغییر فرهنگ ملی حاکم و ایجاد نوآوری­های مذهبی پرداختند . در نتیجه فرقه­هایی همچون شیخیه و بهائیه در کنار مکاتب سکولار ( غیر دینی ) در ایران ظاهر شدند و حرکات سنت­شکن را تائید کردند .

 آئین­های بهائیت و بابیت از ابتدای پیدایش در میان مسلمانان جایگاهی نداشتند و به عنوان اعتقاداتی انحرافی و فرقه­هایی ضاله شناخته شدند. ویژگی­های مهدی موعود در احادیث اسلامی به نحوی تبیین شده است که راه هر گونه ادعای نادرست را می­بندد . ادعای ادیان جدید بابیه و بهائیه مخالف با اعتقاد به خاتمیت پیامبر اسلام است .

تاریخ پرحادثه رهبران بهایی ، نادرست درآمدن پیشگویی­های آنان و منازعات دور از ادب از یک سو و حمایت دولت­های استعماری در مواضع مختلف از سران بهایی و بویژه همرهی آنان با دولت اسرائیل از سوی دیگر زمینه فعالیت در کشورهای اسلامی خصوصا ایران را از بهائیان گرفت.

مولفان بسیاری در نقد این آئین کتاب نوشتند . علمای حوزه علمیه شیعه و دانشگاه الازهر و مفتیان بلاد اسلامی جدا بودن این فرقه از امت اسلامی را اعلام داشتند و آنان را مخالفان ضروریات اسلام معرفی کردند. بازگشت برخی مقامات و مبلغان بهایی از این آئین و افشای مسائل درونی این فرقه نیز عامل مهم فاصله گرفتن مسلمانان از این آئین بوده است .