أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِینَ قِیلَ لَهُمْ کُفُّواْ أَیْدِیَکُمْ وَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّکَاةَ فَلَمَّا کُتِبَ عَلَیْهِمُ الْقِتَالُ إِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُمْ یَخْشَوْنَ النَّاسَ کَخَشْیَةِ اللّهِ أَوْ أَشَدَّ خَشْیَةً وَقَالُواْ رَبَّنَا لِمَ کَتَبْتَ عَلَیْنَا الْقِتَالَ لَوْلا أَخَّرْتَنَا إِلَى أَجَلٍ قَرِیبٍ قُلْ مَتَاعُ الدَّنْیَا قَلِیلٌ وَالآخِرَةُ خَیْرٌ لِّمَنِ اتَّقَى وَلاَ تُظْلَمُونَ فَتِیلًا (نساء 77)

آیا ندیدى کسانى را که به آنان گفته شد [فعلا] دست [از جنگ] بدارید و نماز را برپا کنید و زکات بدهید و[لى] همین که کارزار بر آنان مقرر شد بناگاه گروهى از آنان از مردم [=مشرکان مکه] ترسیدند مانند ترس از خدا یا ترسى سخت‏تر و گفتند پروردگارا چرا بر ما کارزار مقرر داشتى چرا ما را تا مدتى کوتاه مهلت ندادى بگو برخوردارى [از این] دنیا اندک و براى کسى که تقوا پیشه کرده آخرت بهتر است و [در آنجا] به قدر نخ هسته خرمایى بر شما ستم نخواهد رفت.

امام جعفر صادق علیه السلام در تفسیر آیه شریفه فرمود: “آیا نمی بینی کسانی را که به آنها گفته شد اکنون دست از جهاد بردارید” یعنی با حسن علیه السلام ” و نماز را به پا دارید و زکات بپردازید، ولی هنگامی که فرمان جهاد به آنها داده شد” یعنی با حسین علیه السلام. “گفتند: پروردگارا چرا جهاد را بر ما مقرر داشتی؟! چرا این فرمان را تا زمان نزدیکی به تاخیر نینداختی؟! ” یعنی ظهور قائم علیه السلام چرا که نصرت و پیروزی همراه اوست.

وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیرًا (4) فَإِذَا جَاء وَعْدُ أُولاهُمَا بَعَثْنَا عَلَیْکُمْ عِبَادًا لَّنَا أُوْلِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجَاسُواْ خِلاَلَ الدِّیَارِ (اسراء 54)

و قطعا به سرکشى بسیار بزرگى برخواهید خاست (4) پس آنگاه که وعده [تحقق] نخستین آن دو فرا رسد بندگانى از خود را که سخت نیرومندند بر شما مى‏گماریم تا میان خانه‏ها[یتان براى قتل و غارت شما] به جستجو درآیند.

امام صادق علیه السلام در این سخن خدای عزوجل” و برتری جویی بزرگی خواهید کرد” فرمود: یعنی کشتن حسین بن علی علیه السلام. ” هنگامی که نخستین وعده فرا رسد” فرمود: هنگامی که زمان یاری حسین بن علی علیه السلام فرا رسد. ” گروهی از بندگان پیکارجوی خود را بر ضد شما بر می انگیزیم که خانه ها را جستجو کنند” اینان گروهی هستند که خداوند پیش از قیام قائم، آنان را برمی انگیزد….

وَلاَ تَقْتُلُواْ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللّهُ إِلاَّ بِالحَقِّ (اسراء 33)

و نفسى را که خداوند حرام کرده است جز به حق مکشید.

امام صادق علیه السلام فرمود: کسی را که خداوند خونش را حرام شمرده بود، کشتند: یعنی حسین علیه السلام را در میان خانواده اش به قتل رساندند.

وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِیِّهِ سُلْطَانًا فَلاَ یُسْرِف فِّی الْقَتْلِ (اسرا 33)

و هر کس مظلوم کشته شود به سرپرست وى قدرتى داده‏ایم پس [او] نباید در قتل زیاده‏روى کند.

بعضی از اصحاب از امام صادق علیه السلام سوال کردند، از گفته خدای عزوجل:” کسی که خون مظلومی را به ناحق بریزد، ما به ولی او حکومت و تسلط برقاتل دادیم، پس در مقام انتقام آن ولی در قتل و خونریزی اسراف نکند” امام صادق علیه السلام فرمود: نازل شده در حق امام حسین علیه السلام و اگر ولی او اهل زمین را در عوض او بکشد، مسرف شمرده نمی شود و آن ولی حضرت مهدی علیه السلام است.

أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکَهْفِ وَالرَّقِیمِ کَانُوا مِنْ آیَاتِنَا عَجَبًا (کهف 9)

مگر پنداشتى اصحاب کهف و رقیم [=خفتگان غار لوحه‏دار] از آیات شگفت ما  بوده است.

منهال گوید: به خدا سوگند، من در دمشق بودم که دیدم سرمطهر حسین علیه السلام بر فراز نیزه حمل می شود در حالیکه پیشاپیش سر مطهر آن حضرت، شخصی که سوره کهف را می خواند، تا به این آیه رسید:” آیا پنداشتی که اصحاب کهف و رقیم از نشانه های شگفت انگیز ما بودند؟” نگاه خدا سر را گویا گردانید که با زبانی گویا و رسا فرمود: شگفت تر از اصحاب کهف، حکایت کشته شدن و حمل و برنیزه شدن سر من است.

کهیعص (مریم 1)

کاف ها یا عین صاد

از حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه از تأویل :” کهیعص” پرسیده شد، ایشان فرمودند: این حروف از اخبار غیبی است که خدا بنده اش زکریا را بر آن آگاه کرده است. تا آنجا که فرمود: پس خداوند تبارک و تعالی داستان حسین علیه السلام را برایش بازگو کرد و گفت: “کهیعص” کاف، نام کربلاست، هاء، هلاکت خاندان پاک اوست، یاء، یزید، آن ستمکار برحسین علیه السلام است، عین، عطش و صاد، صبر اوست.

لَمْ نَجْعَل لَّهُ مِن قَبْلُ سَمِیًّا (مریم 7)

قبلا همنامى براى او قرار نداده‏ایم

راوی گوید: شنیدم امام صادق علیه السلام می فرماید: این که خداوند فرموده است:” ما از پیش برای او همنامی قرار ندادیم” مقصود، حسین بن علی علیه السلام و یحیی بن زکریا علی نبینا و آله و علیهما السلام هستند که از قبل همنامی نداشتند، و آسمان فقط بر آن دو چهل روز گریست. گفتم: گریستنش چگونه بود؟ فرمود: به سرخی طلوع و به سرخی نیز غروب می کرد.

وَاذْکُرْ فِی الْکِتَابِ إِسْمَاعِیلَ إِنَّهُ کَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَکَانَ رَسُولًا نَّبِیًّا (مریم 54)

و در این کتاب از اسماعیل یاد کن زیرا که او درست‏وعده و فرستاده‏اى پیامبر بود.

امام صادق علیه السلام، فرمود: آن اسماعیل که خداوند عزوجل در کتابش می گوید: ” در کتاب آسمانی خود از اسماعیل یاد کن که او در وعده هایش صادق و رسول و پیامبر بزرگی بود” اسماعیل پسر ابراهیم نبود بلکه یکی از پیامبران است که خداوند او را مبعوث گردانید به سوی قومش و او را گرفتند و پوست سر و صورتش را کندند، فرشته ای نزد او آمد و گفت: خداوند تبارک و تعالی مرا نزد تو فرستاده هر دستوری خواهی بده گفت: من به آنچه حسین علیه السلام می شود، همدردی می کنم.

قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِیمَ (انبیاء 69)

گفتیم اى آتش براى ابراهیم سرد و بى‏آسیب باش.

امام حسین علیه السلام پیش از شهادت به یارانش فرمود: همانا رسول خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود: پسرم! به زودی به عراق کشانده خواهی شد و آن سرزمینی است که درآن پیامبران و جانشینان آنها از آنجا دیدار کرده اند، و سرزمینی است که عمورا نامیده می شود. تو در آن جا شهید می شوی و گروهی از یارانت نیز با تو شهید می گردند. آنان از فرود آمدن آهن بر پیکر خود دردی حس نمی کنند، و این آیه را تلاوت فرمود: ” گفتیم ای آتش، بر ابراهیم سرد و سلامت باش” به همین ترتیب، جنگ بر تو و آنها سرد و سلامت خواهد شد، سپس امام حسین علیه السلام به اصحاب فرمود: پس مژده باد شما را که به خدا اگر ما کشته شویم، بر پیامبران وارد خواهیم شد.