نوشته های روی بال ملخ - «ایهاالناس بدانید گدای حسنم»

«ایهاالناس بدانید گدای حسنم»

روزى دو گونه است : روزیى که آن را جویى ، و روزیى که تو را جوید و اگر پى آن نروى راه به سوى تو پوید . پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خویش منه که روزى هر روز تو را بس است . پس اگر آن سال در شمار عمر تو آید ، خداى بزرگ در فرداى هر روز آنچه قسمت تو فرموده عطا فرماید و اگر آن سال در شمار عمر تو نیست ، پس غم تو بر آنچه از آن تو نیست چیست ؟ و در آنچه روزى توست هیچ خواهنده بر تو پیشى نگیرد ، و هیچ غالبى بر تو چیره نشود ، و آنچه برایت مقدر شده تأخیر نپذیرد . [ این گفتار پیش از این در آنجا که سخن از این باب بود گذشت لیکن در اینجا روشن‏تر و گسترده‏تر است ، بدین رو بر قاعده‏اى که در آغاز کتاب نهادیم آن را از نو آوردیم . ] [نهج البلاغه]

نوشته های روی بال ملخ

روزی عبدالله بن عباس در خدمت امام حسن علیه‏ السلام بر سر سفره ‏ای از غذا نشسته بود، ناگهان ملخی بر آن سفره افتاد.
ابن ‏عباس از آن حضرت پرسید: بر بال این ملخ چه نوشته است؟
حضرت فرمود: بر آن نوشته شده است:
«منم خداوندی که به جز من خداوندی نیست، گاهی ملخ را برای جماعتی از گرسنگان می‏فرستم که از آن بخورند و گاهی بر گروهی از روی غضب می‏فرستم که طعام‏هایشان را بخورند.»
پس ابن ‏عباس برخواست و سر آن حضرت را بوسید و عرض نمود:
این از مکنون علم است [1] .

پی نوشت ها:
[1] مدینة المعاجز: 2 / 63 ح 930.

کرامات امام حسن علیه السلام