امام حسین (ع)

تولد :

            دومین فرزند فاطمه (س) در مدینه سوم ماه شعبان سال 4 هجری دیده به جهان گشود. وقتی خبر ولادتش به رسول خدا (ص) رسید خیلی خوشحال شد ، دردانه خانه دخترش گردید . اسماء خدمتگزار زهرا (س) کودک را در یک پارچه سفید پوشانیده و خدمت پیامبر آورد . حضرت او را در در بغل گرفت . در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و برای اولین بار گوش فرزندش را با نام خدا آشنا کرد . روز هفتم ولادت فرشته آسمانی از طرف خداوند بر پیامبر نازل شد و فرمود : ادامه مطلب...

زندگینامه حضرت فاطمه زهرا(س)

(زندگینامه چهارده معصوم علیهم السلام ص‏37  -   آیة الله مظاهرى)

اسم آن خانم، فاطمه است و براى آن بزرگوار هشت لقب ذکر کرده‏اند: صدیقه، راضیه، مرضیه، زهرا، بتول، عذرا، مبارکه و طاهره (1) . از بعضى روایات استفاده مى‏شود که زکیه و محدثه از القاب آن خانم است و کنیه او ام ابیها است. (2)

عمر آن بزرگوار تقریبا هجده سال است. در روز جمعه بیستم جمادى الثانى سال دوم بعثت‏به دنیا آمد (3) و سال یازدهم از هجرت، سوم جمادى الثانى (4) به دست گردانندگان سقیفه بنى ساعده شهید شد.

شخصیت‏حضرت زهرا(س) را با این بحث کوتاه نمى‏توان معرفى کرد و آنچه در اینجا آورده مى‏شود، قطره‏اى از دریاى فضیلت آن صدیقه شهیده است.

شخصیت اسلامى از دو راه یافت مى‏شود: از راه نسب و از راه حسب و فضایل نفسانى. شخصیت نسبى که اسلام آن را پذیرفته است، تحت تاثیر عوامل مختلفى است: قانون وراثت، تغذیه از راه مشروع، تاثیر محیط، تاثیر همسر و رفیق، اولاد صالح و غیره در تشکیل چنین شخصیتى نقش دارند. زهرا سلام الله علیها از نظر قانون وراثت، پدرى چون رسول گرامى دارد که به گفته سعدى همه مراتب انسانیت را به کمالاتش پیموده است. همه تاریکى‏ها به جمالش روشن شده است و همه صفات او در انتهاى خوبى است:

بلغ العلى بکماله کشف الدجى بجماله حسنت جمیع خصاله صلوا علیه و آله

مادرى چون خدیجه دارد که باید گفت اسلام مرهون زحمات آن بزرگوار است. مادرى که سه سال، مسلمانان محصور در شعب ابى طالب را اداره کرد و همه اموال خود را در این راه خرج کرد. مادرى که چندین سال در مکه با آن مصیبتهاى کمر شکن ساخت، و دوش بدوش رسول اکرم، اسلام را یارى فرمود و در این راه سنگها به بدن مبارکش فرود آمد، بى حرمتیها به او وارد شد، شماتتها در این راه دید و هرچه این اتفاقات بیشتر مى‏شد، صبر و استقامت او زیادتر مى‏گشت.

و اما از نظر قانون تاثیر غذا: مورخین نوشته‏اند که وقتى اراده حق تعالى به خلقت زهراسلام الله علیها تعلق گرفت، پیامبر گرامى مامور شد که چهل شبانه روز در کوه حرا به ریاضت دینى پردازد. (5)

حضرت خدیجه در خانه خود، از مردم گوشه گرفته و به عبادت مشغول بود و پیامبر گرامى در کوه حرا، پس از آن مدت فرمان آمد که پیامبر به خانه بازگردد. از عالم ملکوت براى آنان غذا آوردند. سپس نور زهرا(س) به حضرت خدیجه منتقل شد.

از نظر تاثیر محیط، زهرا(س) علاوه بر آنکه در دامن مادرى فداکار، با گذشت و با استقامت، و در دامن پدرى چون پیامبر گرامى پرورش یافت، محیط زندگى او محیط پر تلاطمى بود. مکه با آن مصیبتها و حوادث ناگوار، محیط پرورش او بود. در شعب ابى طالب با آن حوادثى زندگى کرد که امیرالمومنین در نهج البلاغه آنجا را براى معاویه چنین توصیف مى‏کند: «شما ما را سه سال در میان آفتاب زندانى کردید، به طورى که بچه‏هاى ما از گرسنگى و تشنگى مردند، بزرگان ما پوست گذاردند، صداى آه و ناله زنها و بچه‏ها بلند بود...» روشن است‏بچه‏اى که در این چنین محیطى پرورش یابد; مخصوصا اگر مربى‏اى چون پیامبر گرامى داشته باشد، استقامت او، صبر او و سعه صدر او زیاد خواهد بود:

ناز پرورده تنعم نبرد راه به دوست عاشقى شیوه رندان بلاکش باشد

زهرا سلام الله علیها از نظر همسر و مصاحب، و از نظر اولاد صالح نیز، فوق العاده است. شوهرى چون امیرالمومنین دارد که بیش از سیصد آیه از قرآن شریف درباره او نازل شده. (6)

شوهرى که از نظر تاریخ، قطعى است که اسلام مرهون او است. شوهرى که به اقرار خود اهل تسنن، عمر بیش از هفتاد مرتبه در مواقع مختلف گفته: لولا على لهلک عمر. (7)

فرزندانى چون حسن، حسین، زینب و کلثوم دارد که اگر نبودند، قطعا اسلام نبود و به گفته امام حسین و على الاسلام السلام (8) زهرا(س) از نظر فرزند، ام الائمه است، سر مستودع است، مادر عصاره عالم خلقت، حضرت بقیة الله عجل الله تعالى فرجه الشریف است.

و اما از نظر فضایل انسانیت، چه مى‏توان گفت در حق کسى که پیامبر گرامى (ص) کرارا درباره‏اش فرموده است: ان الله اصطفیک و طهرک و اصطفیک على نساء العالمین. (9)

همانا خداوند تو را برگزیده و پاکیزه و معصوم گردانیده و تو را بر همه زنها رجحان داده است.

اگر براى فضیلت زهرا(س) چیزى جز سوره کوثر نبود، زهرا(س) را بس بود که بگوید نزد خداوند افضل و برتر از عالمیانم.

انا اعطیناک الکوثر فصل لربک و انحر ان شانئک هو الابتر. (10)

همانا کوثر را بر تو ارزانى داشتیم، پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن، به درستى که بدخواه تو دنباله بریده است.

زهرا(س) از نظر ایمان، راضیه و مرضیه است:

«یا ایتها النفس المطمئنة ارجعى الى ربک راضیة مرضیة فادخلى فى عبادى و ادخلى جنتی‏». (11)

«اى نفس مطمئنه! - که به مقام شهود رسیده‏اى - بیا به سوى پروردگارت خشنود شده، و داخل در زمره بندگان من شو و داخل شو در بهشت من.» ما باید بدانیم که القاب چهارده معصوم، کنیه‏هاى آنان و اسماء آنان بى سبب نیست. همه آنها سر دارد. معنى ندارد زهرا(س)، صدیقه; زکیه; طاهره; محدثه و ... نباشد و به این‏گونه لقبها متصف شود. اگر جبرئیل نیاید و با او محادثه نکند و به او محدثه بگویند، دروغ است: تعالى الله عما یقول غیر العارفین فى حقهم، و معنى ندارد کسى محدثه باشد و ایمانش به مرتبه شهود نرسیده باشد.

زهرا(س) از نظر علم داراى مصحف است.

از نظر روایات، کتابهایى نزد ائمه طاهرین است که از جمله آن کتابها مصحف فاطمه سلام الله علیها است.

این کتاب را ائمه به آن افتخار مى‏کرده‏اند و مى‏گفتند: علم ما کان و یکون و ما هو کائن در آن است; و به خط امیرالمؤمنین و املاى حضرت زهرا سلام الله علیهما مى‏باشد. (12)

مختصری از زندگی امام علی علیه السلام

حضرت علی علیه السلام بنابر مشهور، روز سیزدهم ماه رجب، سى سال بعد از عام الفیل، در شهر مکه معظّمه، در میان کعبه الهى دیده به جهان گشود و با نور طلعتش، جهانى تاریک را روشنائى بخشید.

در اولین مرحله‌اى که حضرت رسول صلوات الله علیه، قنداقه این نوزاد مبارک را از مادرش تحویل گرفت، نوزاد با زبان فصیح خواند:

"بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم، قَدْ اَفْلَحَ الْمُؤمِنُونَ الَّذینَ فى صَلوتِهِمْ خاشِعُونَ..." (سوره مؤمنون/ آیه 1) ؛ به نام خداوندى که بخشنده و مهربان است، همانا آن مؤمنینى که در هنگام به جا آوردن نماز، خاشع باشند؛ رستگار و سعادتمند خواهند بود.

حضرت محمّد صلّى الله علیه و آله در مقابل، به او فرمود: یا على! بدان که مؤمنین به وسیله تو رستگار خواهند شد.

نام: على ( نام آن حضرت به عنوان علىّ ، مرتضى به ترتیب حروف أبجد: 110، 1450 مى‌باشد.) " سَلام اللهِ علیهِ یَوم وُلِدَ، وَ یَوم استُشهدَ و یَوم یُبعثُ حیّا. "

کنیه: ابوتراب، ابو الائمّه، ابوالحسن و ... .

لقب: امیرالمؤمنین، یعسوب الدّین، یعسوب المؤمنین، قائد الغرُّ المحجَّلین، امام المتّقین، سیّد الاوصیاء، اسدالله، مرتضى، حیدر، أَنزع، قَضْم، وصىّ، ولىّ و ... .

پدر: عمران عبدمناف معروف به ابوطالب.

مادر: فاطمه بنت اسد، نوه هاشم، اولین زن هاشمیه‌اى که با مرد هاشمى، ابوطالب ازدواج کرد؛ و چون در پرورش حضرت رسول دخالت داشت، حضرت او را به عنوان مادر خطاب مى‌نمود.

نسبت امام على بن ابى طالب، با سى واسطه همانند رسول گرامى اسلام، به حضرت آدم صلوات الله علیهم مى‌رسد.

نقش انگشتر: حضرت داراى چهار انگشتر بوده است، که بر هر کدام نقش مخصوصى حکّ شده بود.

دربان آن حضرت را سلمان فارسى و قنبر نام برده‌اند.

اولین کسى که به نبوت حضرت رسول صلی الله علیه و آله آورد، على علیه السلام بود، که در سن هفت سالگى با آن حضرت نماز جماعت خواند.

آن بزرگوار در تمام جنگ‌هاى زمان حضرت رسول غیر از جنگ تبوک، مشارکت داشت و بیشترین پیروزى‌ها به دست برومند و تواناى آن حضرت نصیب اسلام و مسلمین گردید.

طبق نقل ابن عساکر: جنگ بدر توسط امام على علیه السلام در سن 20 سالگى به نفع اسلام و مسلمین به پایان رسید و نیز مکه توسط حضرتش در سن 28 سالگى فتح گردید.

پس از رحلت حضرت رسول صلّى الله علیه و آله جنگ‌هائى بر علیه اسلام و بر علیه آن حضرت توسط منافقین و مخالفین به وقوع پیوست، که مهم‌ترین آنها سه جنگ به نام‌هاى: جمل، صفّین و نهروان مى‌باشد.

جنگ جمل در ماه جمادی الثّانى، سال 36 هجرى قمرى، با ناکثین، به سرکردگى عایشه، طلحه و زبیر، اتفاق افتاد. [مطابق با آذر ماه، سال 35 شمسى.]

جنگ صفین در ماه ذى الحجه، سال 36 هجرى قمرى، با مارقین، به سرکردگى معاویه، رخ داد. [مطابق با خرداد ماه، سال 36 شمسى.]

جنگ نهروان در سال 38 هجرى قمرى [مطابق با اردیبهشت ماه، سال 37 شمسى.]، با قاسطین، به سرکردگى خوارج واقع شد؛ و ایشان حدود چهل هزار نفر بودند، که با نصایح حضرت دوازده هزار نفر آنها توبه کردند و فقط 9 نفرشان از معرکه گریختند؛ و مابقى کشته شدند و از مسلمین نیز تعداد 9 نفر شهید گشت.

و به طور کلى آن حضرت هفتاد و دو مرحله جنگ و مبارزه با مخالفان و دشمنان داشته است. [آمار مذکور طبق جمع بندى صاحب کتاب ارشاد القلوب دیلمى، صفحه 219 مى‌باشد.]

حضرت در مناسبت‌هاى مکرّر و مختلف، توسط پیغمبر اسلام صلى الله علیه و آله به عنوان اولین جانشین و خلیفه تعیین و معرفى گردید.

و در نهایت، پس از حجّة الوداع، روز هیجدهم ذى الحجّة، سال نهم قمرى [مطابق با دهم فروردین ماه، سال دهم شمسى.]، حضرت در محلى به نام غدیر خم بین مکه و مدینه به طور رسمى مطرح و منصوب به ولایت و خلافت شد.

ولى به علت‌هایى، خلافت ظاهرى به دست دیگران افتاد، تا آن که در سال 35 هجرى، پس از قتل عثمان مردم با حضرت على علیه السلام بیعت کردند و این بیعت پنج سال به طول انجامید.

امام على علیه السلام در تمام دوران عمر پر برکتش، بر جمیع علوم و فنون ظاهرى و باطنى آشنا و مسلط بود.

معجزات و کرامات بى شمارى از آن امام مظلوم، "چه در زمان حیات و چه پس از آن" واقع و صادر گردید، که اکثر دانشمندان شیعه و سنى و بلکه دانشمندان دیگر مذاهب در کتاب‌هاى مختلف خود ذکر کرده‌اند.

آن حضرت در اجراى حقّ و عدالت و قانون، و طرفدارى و حمایت از مظلومان و محرومان، همچنین مبارزه با بى‌ عدالتى و برخورد با ظالمان و چپاولگران، قاطع و سختگیر بود.

و احادیث بسیارى در شأن و عظمت آن امام مظلوم وارد شده است.

در مدت عمر شریف حضرت بین محدّثین و مورّخین اختلاف است؛ ولى مشهور 63 سال گفته‌اند، که 33 سال همزمان با پیغمبر اسلام صلّى الله علیه و آله 10 سال قبل از بعثت، 13 سال در مکه و 10 سال در مدینه بود و سى سال هم پس از رحلت آن حضرت با تحمل سختى‌ها و مصائب جانکاه به سر برد.

مدت امامت و خلافت واقعى آن امام علیه السلام، که بلافاصله پس از رحلت حضرت رسول صلّى الله علیه و آله شروع شد، سى سال به طول انجامید؛ و خلافت ظاهرى و واقعى که پس از قتل عثمان شروع گردید، تنها پنج سال بوده است.

در تعداد فرزندان آن حضرت نیز بین محدّثین و مورّخین اختلاف است، لیکن سیّد محسن امین [ أعیان الشیعه: ج 1، ص 327. ] تعداد اولاد امام على علیه السلام را 33 نفر پسر و دختر نام برده است.

شهادت و محلّ دفن: حضرت در سال چهلّم هجرى [مطابق با یازدهم بهمن ماه، سال 39 شمسى]، صبح جمعه، نوزدهم ماه رمضان، در محراب عبادتِ مسجد کوفه که یکى از چهار مسجد معروف و عظیم القدر است توسّط عبدالرّحمن بن ملجم مرادى؛ و ترغیب زنى به نام قطّامه، به وسیله شمشیر زهراگین ترور شد؛ و شب 21 همان ماه به فیض عُظْماى شهادت نایل گردید.

میسّر نگردد به کَس این سعادت           به کعبه ولادت، به مسجد شهادت

و پیکر مطهّر و مقدس آن حضرت در نجف اشرف، کنار حضرت آدم و نوح علیهم السلام دفن گردید؛ و قبر آن حضرت توسط حضرت نوح علیه السلام تهیه و آماده شده بود.

نماز آن حضرت چهار رکعت است: در هر رکعت پس از قرائت سوره حمد، پنجاه مرتبه سوره توحید خوانده مى‌شود.

و بعد از سلام نماز، تسبیح حضرت فاطمه زهراء سلام الله علیها، گفته مى‌شود و سپس خواسته‌هاى مشروع خود را از درگاه خداوند سبحان تقاضا نماید.

منابع:

ناسخ التّواریخ، دلائل الامامة طبرى، مناقب ابن شهر آشوب، بحارالانوار، إحقاق الحقّ، کشف الغمّة، إعلام الورى طبرسى، انساب الاشراف، عیون المعجزات شیخ حسین عبد الوهّاب، تهذیب الاحکام شیخ طوسى، مجموعه نفیسه، تاریخ اهل البیت، تذکرة الخواصّ، الفصول المهمّة و ... .]

چهل حدیث درباره امام حسین(ع) 

1.امام رضا (ع): هر خاکی همچون مردار، خون و ذبح شدة بی‌نام خدا حرام است، مگر خاک قبر حسین(ع) که درمان هر درد است. سفینه البحار ج 2 ص 103

2.امام صادق (ع): در خاک قبر حسین (ع) شفای هر درد است و آن دوای بزرگتر است. من لایحضره الفقیه ج 2 ص 599

3.امام صادق (ع): سجده بر تربت حسین(ع) حجاب‌های هفتگانه را کنار می‌زند. بحارالانوار ج 82 ص 153 و 334

4. امام صادق (ع): کام فرزندان خود را با تربت حسین(ع) بردارید، که این تربت امان است . وسائل الشیعه ج 10 ص 410

5.امام صادق (ع): در خاک قبر حسین (ع) شفا است، حتی اگر به اندازه سر میل (میلی که با آن سرمه می‌کشند) باشد. کامل الزیارات ص 835

6. امام صادق (ع): کسی که بیماری بر او عارض شده باشد، قبل از خوردن هر دارویی، تربت قبر امام حسین(ع) را بخورد، خداوند منان او را از آن مرض شفا می‌دهد، مگر از مرگ. کامل الزیارات ص 835

7.امام رضا (ع) : تربت امام حسین(ع) به اذن خدا موجب حفظ مال می‌باشد. کامل الزیارات ص 845

8.امام صادق (ع): هرگاه از سلطان و حاکمی ترس داشتی، یا ترس دیگری در تو پیدا شد، از منزل بیرون بیا، در حالی که تربت حسین (ع) را همراه داری. چون آن را بر می‌داری بگو: خدایا این تربت قبر حسین(ع) ولی و فرزند ولی توست که به منظور حفظ از آنچه خوف دارم برداشته‌ام. کامل الزیارات ص 858

9.امام صادق (ع): تربت امام حسین (ع) شفای درد است مگر در سه حالت که تربت فاسد گشته و اثر خود را از دست می‌دهد. الف) آنچه که با تربت مخلوط می‌گردد شبهه ناک یا آلوده باشد ب) مصرف کننده تربت اعتقاد به شفای تربت نداشته و یا تردید داشته باشد. ج) شیاطین و یا اجنه (جن‌ها) از اهل کفر تربت را مسح نموده و آن را فاسد کنند. پس برای سالم ماندن تربت می‌بایست پس از دریافت، آن را پنهان کرد و بر آن نام پروردگار را بسیار خواند و دمید. امام صادق (ع): بر عهده شخص غنی است که در سال دو مرتبه و فقیران در سال یک مرتبه به زیارت قبر امام حسین (ع) بروند. کامل الزیارات ص 888

10امام صادق (ع): قبر حضرت امام حسین (ع) را زیارت کنید، اگر چه سالی یک بار باشد. کامل الزیارات ص 896

11.امام صادق (ع): هرگاه خواستی امام حسین (ع) را زیارت کنی، با حالتی اندوهگین و پر رنج، خاک آلود و پژمرده، گرسنه و تشنه زیارت کن. چون حسین (ع) این گونه شهید شد. کامل الزیارات ص 210

12.امام صادق (ع): زیارت حسین بن علی (ع) بر هرکسی که او را از سوی خداوند امام می‌داند واجب است. وسائل الشیعه ج 10 ص 346

13.امام باقر (ع) : هرکس امام حسین (ع) را در حالت خوف و هراس زیارت کند، خداوند او را از هراس قیامت ایمن می‌دارد. کامل الزیارات ص 873

14.امام صادق (ع): وقتی خانه و منزلت دور بود و از نزدیک نتوانستی به زیارت امام حسین (ع) و دیگر ائمه نائل گردی، بر بالای بام منزل برو، دو رکعت نماز بخوان و با اشاره به قبور ومزار ما سلام بده، که سلام تو به ما خواهد رسید. کامل الزیارات ص 125

15.امام صادق (ع): کسی که دوست دارد در روز قیامت بر سفره‌های نور بنشیند، پس باید از زوار حسین بن علی (ع) باشد. کامل الزیارات ص442

16.امام صادق (ع): خداوند منان هر صبح و شام از طعام بهشت بر زوار امام حسین (ع) نازل می‌فرماید و خدمتکاران ایشان فرشتگانند. هیچ بنده‌ای از بندگان خداوند حاجتی از حوائج دنیا و آخرت را از خداوند متعال درخواست نمی‌کنند مگر آنکه خدا به او عطا می‌فرماید. کامل الزیارات ص 443

17.امام صادق (ع): کسی که می‌خواهد در همسایگی رسول خدا (ص) و حضرت علی و فاطمه علیهم السلام باشد، زیارت حسین بن علی(ع) را ترک نکند. کامل الزیارات ص 446

18.امام باقر (ع): کسی که دوست دارد محل زندگی و منزلش بهشت باشد، ‌پس زیارت مظلوم کربلا را ترک نکند. کامل الزیارات ص 447

19.امام صادق (ع): زیارت قبر امام حسین (ع) افضل اعمال است. کامل الزیارات ص 480

20.امام موسی کاظم (ع): هرکس قبر حسین (ع) را زیارت کند در حالی که او را بشناسد، خدای تعالی تمامی گناهان او را می‌بخشد. کامل الزیارات ص 450

21.امام باقر (ع): کسی که از روی شوق و ذوق به زیارت امام حسین (ع) برود، خداوند متعال هزار حج و هزار عمره قبول شده برایش می‌نویسد و اجر و ثواب هزار شهید از شهدای بدر و اجر هزار روزه‌دار و هزار صدقه قبول شده و آزاد کردن هزار بنده برایش منظور می‌شود و پیوسته در طول ایام سال از هر آفتی که کمترین آن شیطان است محفوظ ماند و خداوند متعال فرشتة کریمی را بر او می‌گمارد تا او را از هر طرف نگهبانی کند و چنانچه در بین سال بمیرد، فرشتگان رحمت الهی بر او حاضر و پس از غسل و کفن او، برایش استغفار و طلب آمرزش کرده و تا قبرش او را همراهی می‌کنند. آنگاه روزنه‌ای به طول شعاع چشم در قبرش ایجاد می‌نمایند. او را از فشار قبر ایمن داشته و از خوف و ترس دو فرشته نکیر و منکر دور سازند و برایش دری به سوی بهشت گشوده و نامه اعمالش را به دست راستش بدهند و تا روز قیامت نوری به وی اعطا می‌شود که از پرتو آن مغرب و مشرق روشن گردد. پس منادی ندا می‌کند: این کسی است که از روی شوق و ذوق حضرت امام حسین (ع) را زیارت کرده است. پس از این ندا، همه به او غبطه خورده و آرزو می‌کنند که ای کاش آنان نیز زائر حسین بن علی (ع) بودند. کامل الزیارات ص 468

22.امام صادق (ع): کسی که به زیارت قبر امام حسین (ع) برود و به حق آن حضرت آگاهی داشته باشد، مانند کسی است که سه حج با رسول خدا (ص) انجام داده باشد. کامل الزیارات ص 460

23.امام رضا (ع) : ‌زیارت قبر حسین (ع) معادل یک عمره مقبول می‌باشد. کامل الزیارات ص508

24.امام صادق (ع): کسی که از روی شوق به زیارت قبر حسین (ع) برود روز قیامت خداوند متعال او را از جمله آمنین محسوب می‌فرماید و نامة عمل او را به دست راستش می‌دهد و در زیر پرچم حسین (ع) بوده تا داخل بهشت شود. پس حق تعالی او را در درجه و مرتبه خودش مکان می‌دهد. به درستی که خداوند متعال عزیز و حکیم می‌باشد. کامل الزیارات ص 465

25.امام صادق (ع): کسی که امام حسین (ع) را زیارت کرده و قصدش خداوند عزوجل باشد، جبرئیل، میکائیل و اسرافیل او را همراهی نموده تا به منزلش وارد شود. کامل الزیارات ص 475

26.امام صادق (ع): هر که عارفانه قبر حسین (ع) را زیارت کند، خداوند گناهان گذشته و آینده‌اش را می‌آمرزد. امالی ـ ص 197

27.امام رضا (ع): کسی که قبر حسین (ع) را در کنار فرات زیارت کند، مثل کسی است که خدا را در بالای عرش زیارت نموده است. کامل الزیارات ص 484

28.امام باقر (ع): امر کنید شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی (ع) ، زیرا زیارت آن حضرت رزق و روزی را زیاد و عمر را طولانی کرده و بلاها را از امور دنیوی دور می‌سازد. کامل الزیارات ص 494

29.امام صادق (ع): کسی که قبر حسین (ع) را زیارت نکند از خیر کثیر محروم مانده و از عمرش یک سال کم می‌شود. کامل الزیارات ص496

30.امام صادق (ع): کسی که به زیارت قبر حضرت حسین (ع) رفته در حالی که به حق آن حضرت آگاه باشد، حق تعالی اجر و ثواب کسی که هزار بنده را آزاد کرده است به او می‌دهد. او مانند کسی است که هزار اسب را زین کرده و لجام زده و در راه خدا با آنها جهاد کرده باشد. کامل الزیارات ص 545

31.امام صادق (ع): زائر امام حسین (ع) در روز قیامت، صد نفر را که همگی اهل دوزخ و در دنیا از مسرفین هستند شفاعت می‌کند. کامل الزیارات ص 548

32.امام صادق (ع): هیچ اندوهگینی به زیارت قبر امام حسین (ع) نمی‌رود، مگر آن که خداوند متعال اندوهش را برطرف کرده و حاجتش را روا می‌سازد. کامل الزیارات ص 553

33.امام صادق (ع): کسی که حسین (ع) را در روز عاشورا زیارت کند، بهشت برای او واجب است. کامل الزیارات ص 174

34.امام صادق (ع): کسی که حسین (ع) را در عاشورا زیارت کند، مثل کسی است که در پیش روی آن حضرت به خون خویش بغلتد. کامل الزیارات ص 174

35.امام صادق (ع): کسی که حضرت امام حسین (ع) را در نیمه شعبان، شب عید فطر و شب عرفه در یک سال زیارت کند، خداوند متعال ثواب هزار حج و هزار عمره مقبول به وی داده و هزار حاجت از حوائج دنیا و آخرتش را روا می‌سازد. کامل الزیارات ص 565

36.امام صادق (ع): کسی که قبر مطهر حضرت امام حسین (ع) را در نیمه شعبان زیارت کند، حق تعالی گناهان گذشته و آینده‌اش را می‌بخشد. کامل الزیارات ص 598

37.امام صادق (ع): روز قیامت منادی ندا می‌کند: شیعیان آل محمد (ص) در کجا هستند؟ پس از میان مردم، گردن‌هایی کشیده شده و افرادی به پای خیزند که عدد آنها را غیر از خداوند، کس دیگری نمی‌داند. پس منادی ندا می‌کند: زوار قبر حضرت امام حسین (ع) در کجا هستند؟ خلق بسیاری به پای خیزند. پس به ایشان گفته می‌شود. دست هرکس را که دوست دارید بگیرید و آنها را به بهشت ببرید. آنگاه شخصی که جزء زائرین است، هرکس را که بخواهد گرفته و به بهشت می‌برد. بدون اینکه مانعی در بین باشد. امام رضا (ع): اگر بر امام حسین (ع) آنچنان گریه کنی که اشک بر گونه ات روان شود، هر گناه کوچک و بزرگت از جانب خداوند آمرزیده می‌شود. نفس الهموم ص 11

38.امام رضا (ع): هرکسی دربارة حسین (ع) مرثیه بسراید، خداوند بهشت را بر او واجب می‌کند و او را می‌آمرزد. رجال طوسی ص 289

39.امام صادق (ع): هرکس که یک بیت شعر دربارة ما بگوید، خداوند برای او خانه‌ای در بهشت بنا می‌کند. وسایل الشیعه/ ج 10/ ص 467

40.امام صادق (ع): هر که آب بنوشد و حسین بن علی (ع) را یاد کند و قاتل او را لعن نماید برای او هزار حسنه نوشته می‌شود و هزار گناه از او محو می‌گردد. امالی، صدوق، ص 122